Blog

Een wereldstad op zakformaat. Een naam die een van onze raadsleden onlangs bedacht om onze gave stad beschrijven. Het zegt veel. Dat we de wereld hier hebben, met zo vele nationaliteiten. Dat we een kleine stad zijn, qua oppervalk en inwonertal. En dat we wereldstad zijn, overdrachtelijk gesproken.

27 april. Bij ons thuis gaat, letterlijk, de vlag uit. Aan de overkant van de straat verschijnt de eerste oranje decoratie. Langzaam maar zeker worden er ook wat tafeltjes en stoelen buiten gezet. Rond een uurtje of elf liggen in de voortuinen van diverse buren de vertrouwde kleedjes met vintage-pareltjes, kliko-waardige snuisterijen en alles wat daar tussen zit. 

In Wageningen zijn er veel hardwerkende mensen. Maar ook al werk je nog zo hard, en doe je nog zo goed je best: iedereen kan te maken krijgen met tegenslagen. Armoede kan iedereen treffen. Een crisis waardoor je bedrijf omvalt, ziekte waardoor je je baan verliest. U kent vast meer voorbeelden. Het leven is niet zo maakbaar of voorspelbaar. 

Ik schreef dit stukje op 10 maart, biddag voor gewas en arbeid. Een dag waarop we bidden voor het jaar dat voor ons ligt en hierover een zegen vragen. Een spannend jaar. Het einde van de pandemie? Een nieuw begin? En hoe dan verder? Een nieuw begin klinkt hoopvol; maar tegelijkertijd ook spannend en onzeker.

Van de week fietste ik over de Rooseveltweg. Net voorbij Pomona zag ik een vrouw al stijldansend over het trottoir gaan. Ze oefende haar danspasjes met een rondzwierende rok en haar muts zwierde vrolijk mee. Het maakte me blij.