Berichten geschreven door Monique Heger

Overal in Wageningen hangen spandoeken: wij gaan weer naar school. Ze roepen ons op om weer alerter te zijn bij oversteken nabij scholen. Ik werd er blij van. Hoera, weer vrij om naar school te gaan, na een paar weken vakantie-vrij en een jaar thuiswerk. Op mijn HBO zaten er plots weer 65 in de zaal. Fijn. Ik heb ze gemist.

“Cultuur verbindt” is de titel van het nieuwe cultuuractieplan dat afgelopen maandag door de raad unaniem werd aangenomen. Een actieplan waarmee we het culturele domein, van tekenen tot muziekmaken, prof en hobbyist, willen versterken en ondersteunen. In het actieplan wordt beschreven hoe we dat de komende jaren gezamenlijk willen oppakken.

We leven in een bijzonder tijd. Foto’s van gevaccineerde mensen komen langs op socialmediaplatforms waar vroeger de versgebakken cupcakes verschenen. We verruilden onze bureaustoelen voor keukenkrukjes en stelden onze vakanties en trouwerijen uit, van 2 maanden, naar een jaar, naar….? God mag het weten. En dat is één ding wat wel zeker is.

Ik gok dat niemand zal ontkennen dat we in een bijzonder tijd leven. Foto’s van gevaccineerde mensen komen langs op social media platforms waar vroeger de versgebakken cup cakes verschenen.
We verruilden in dit huis der gemeente onze zetels voor keukenkrukjes en van 't werk gehaalde stoelen, en maakte nieuwe bureaus van schragen en oude planken. We stelden onze vakanties uit, van 2 maanden, naar vier, naar een jaar, naar….? God mag het weten. En dat is een ding wat zeker is.

Een dominee die ik ken zei ooit: ‘laat mij maar vechten tegen de bierkaai’. Daarmee aangevend dat het niet uitmaakt of je van te voren weet dat je zal verliezen. Maar dat je moet strijden voor wat recht is, voor je principes. Ook als je er zelf niet populairder van wordt. Afgelopen raadsvergadering had ik zo’n bierkaai gevoel.

Een wereldstad op zakformaat. Een naam die een van onze raadsleden onlangs bedacht om onze gave stad beschrijven. Het zegt veel. Dat we de wereld hier hebben, met zo vele nationaliteiten. Dat we een kleine stad zijn, qua oppervalk en inwonertal. En dat we wereldstad zijn, overdrachtelijk gesproken.

27 april. Bij ons thuis gaat, letterlijk, de vlag uit. Aan de overkant van de straat verschijnt de eerste oranje decoratie. Langzaam maar zeker worden er ook wat tafeltjes en stoelen buiten gezet. Rond een uurtje of elf liggen in de voortuinen van diverse buren de vertrouwde kleedjes met vintage-pareltjes, kliko-waardige snuisterijen en alles wat daar tussen zit.