Berichten geschreven door Monique Heger

Zondag was het eerste advent. Daar worden wij thuis blij van, want dan mag onze mooie ster uit de kast en helder schijnen voor het raam. Teken van licht en hoop in het duister van de nacht. (met een ledlampje: brandveilig en duurzaam.) Advent heeft iets speciaals. Het is de tijd van vooruitkijken. Naar een nieuw begin, een nieuw jaar.

Het is geen groot geheim dat het niet zo goed gaat met onze lokale financiën. Dat heeft vele redenen. We zijn een kleine stad met veel voorzieningen: een bieb, zwembad, theater, allerlei sportvoorzieningen en veel buitengebied. We zijn een sociale stad die wil zorgen dat iedereen meedoet. Al die dingen zijn waardevol, maar kosten ook geld. Aangezien we nu meer geld uitgegeven dan er binnenkomt, is de vraag: wat kunnen we blijven we doen, wat schrappen we en kunnen we meer inkomsten krijgen?

Als corona mij één ding heeft geleerd is dat stilgezet worden niet alleen nadelen heeft. Begrijp me goed, het is vervelend dat we thuis moeten blijven, het is een zware domper voor zelfstandige ondernemers en het is verschrikkelijk dat mensen ziek worden en overlijden. Maar het heeft mij ook stilgezet bij dingen die belangrijk zijn: oog voor anderen en mezelf, af en toe wat rust nemen en niet altijd maar doordenderen in een jachtig bestaan.

Participatie en meedenken is een goed ding. Het betrekt u en mij bij besluiten van algemeen belang. Zoals bijvoorbeeld de visie op de stad of de verkeersveiligheid in onze buurten. We hebben een actieve stad, waar mensen graag meedenken over wat er speelt. Dat is fijn. Maar soms is het ook goed dat we niet elke beslissing met 40 duizend Wageningers nemen.

Afgelopen week stond ik om half acht in de ochtend met een aantal vrienden onder een balkon in NoordWest te zingen voor de verjaardag van een 80 jaar geworden vriend. Daarna vierden we met meegebrachte koffie en zelfgebakken cake zijn verjaardag op het gazon. Alles op gepaste afstand. Op allerlei plekken worden mensen creatief in deze coronatijd. We vinden nieuwe manieren om te communiceren, om te werken, om te kerken, om samen lol te maken. 

Ik ben niet zo’n tv kijker, maar maak graag een uitzondering voor Zomergasten. Die van Carola Schouten intrigeerde en inspireerde me. De boodschap was duidelijk, één iemand kan het verschil maken. Nu hebben we als ChristenUnie één zetel in de Wageningse Raad, en daar maken we zeker het verschil, maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Een aantal van mijn vrienden zijn in deze ‘thuiswerktijd’ begonnen met hardlopen. Ik zie in het benodigde doorzettingsvermogen wel gelijkenissen met mijn eigen 'hobby', het raadswerk. We hebben als raad in de afgelopen weken aardig wat trainingsuurtjes met elkaar doorgebracht en wedstrijden gelopen.

Bij de start van de corona tijd had ik het over Noach, die man uit het begin van de Bijbel, in het schuitje, tijdens een grote overstroming. Ongeveer een maand of negen drijft hij rond in een boot, in quarantaine. Dan stopt het met regenen. Noach stuurt een duif uit om te zien of het water is gezakt en de bomen al zijn uitgelopen. Of het veilig is om naar buiten te gaan. Na drie keer proberen komt ze terug met een  olijftak. Er is nieuw leven. Dan stuurt hij de duif nog een keer uit en blijft ze weg. Het is veilig?!