Week 5 – Monique op kandidatenlijst CU-Gelderland

Zo, weer eens een weblog van mijn hand. Het is niet dat er de afgelopen weken niets gebeurd is, maar meer dat tijd en energie nogal ontbraken om me er toe te zetten. Mijn excuses daar voor aan de groep van vaste lezers aan deze weblog. Ik zal een hernieuwde poging doen om toch elke week een nieuwe weblog te plaatsen.

Afgelopen week ben ik een paar dagen naar de sneeuw geweest. Het was top. Lekker buiten, zon, sneeuw, niets hoeven, lekker dollen, goede gesprekken, goed gezelschap en lekker leuteren. Geen moeten, maar gewoon even genieten van bergen en sneeuw. Weg van werk, stress, deadlines en politiek.

Start campagne Proviniciale Staten
Maar ja, het is weer maandag en tijd om weer gewoon te werken, de raadsvergadering voor de volgende week voor te bereiden en de start van de provinciale verkiezingen in te luiden.

Om met dat laatste te beginnen. Vanavond start de verkiezingscampagne voor de provinciale staten van de ChristenUnie. Ik sta nummer acht op de kieslijst. Daar gaat de komende tijd nog wel wat tijd inzitten. De provinciale staten verkiezingen zijn namelijk belangrijk. De provincie bepaalt wat er bijvoorbeeld gebeurd met ons buitengebied, met ons openbaar vervoer, ons jeugd en welzijnswerk en het stedenbeleid. Daarnaast stemmen provinciale staten ook voor de leden van de Eerste Kamer. Eigenlijk stemt u dus dubbel. Stemmen dus.

Zorg voor elkaar vermindert vraag naar 'verworvenheden'
De ChristenUnie is landelijk plotseling ook erg in beeld sinds de verkiezingen. En het ziet er naar uit dat het regeerakkoord deze week rond komt. Waar ik me het meest over verbaasd heb in de afgelopen weken is de agressiviteit van andere partijen ten opzichte van de ChristenUnie. Vooral de manier waarop van de partij een soort one-issue partij gemaakt wordt, door de grote aandacht voor de medisch-ethische kwesties die de ChristenUnie nog wel eens aan wil snijden. De ‘verworvenheden van Paars’, zoals ze nog wel eens worden genoemd: abortus en euthanasie. Het woord verworvenheden vind ik altijd een lastige. Alsof het zaken zijn waar we nu trots op moeten zijn dat dat nu allemaal kan in Nederland. ‘Kijk eens hoe vrij we allemaal zijn.’ Vaak denk ik, dat het meer een brevet van onvermogen is. Onvermogen om om te gaan met lijden, met tegenslag, met eenzaamheid. Onvermogen ook om om mensen heen te willen blijven staan. ‘Tuurlijk zijn er ook tal van situaties te benoemen waarin er wel ondraaglijk lijden is. Dat wil ik niet ontkennen. En natuurlijk heb ik makkelijk praten. Maar toch denk ik dat zorg voor elkaar, betrokkenheid op elkaar en verantwoordelijk zijn voor elkaar, ons al een stuk verder zou helpen en de vraag naar de ‘verworvenheden’ zou verminderen.

Antwoorden op de vragen van vandaag
Gelukkig is de ChristenUnie meer dan de partij voor de medisch-ethische kwesties. Het is een partij die in deze wereld Bijbelse antwoorden wil geven op de vragen van vandaag. Dat is geen cliché, maar meer een zoektocht. Gelukkig bestaan er geen klip-klare antwoorden. Niet voor euthanasie en ook niet voor de vragen waar we in Wageningen mee worstelen. En dat houdt het leven wel zo aantrekkelijk.

Is dat nu nieuws?
Daarnaast vond ik de jacht op de landelijke onderhandelaars belachelijk. Waarom is het nu zo belangrijk om te weten waar ze zitten, wat ze doen, wat ze eten, waar ze slapen? En dat zenden we dan ook nog eens uit op alle journaals, live reporters voor radio 1 bij de kok over het diner en het kamermeisje bij RTL4 om te weten welke pyjama ze dragen (dat laatste gok ik, maar ik zit er vast niet ver naast). Is dat nu nieuws? De scoop van de dag was dat men ze ‘had gevonden’. De geheime locatie was niet meer geheim. Nou, nou, wat een nieuws. Waarom kunnen we mensen gewoon niet even rustig hun werk laten doen? Waarom moeten we overal met onze neus boven opzitten en alles weten?

Rolmodellen
Ik heb ook een zeer grote hekel aan realityshows. Waarom moet ik precies weten hoe iemand ten huwelijk wordt gevraagd, waarom ze ruzie hebben, wat ze eten? Wat interesseert mij dat nu? Waarom zijn we zo ontzettend op zoek naar rolmodellen. Zijn dat dan de Tokkies, de mensen die meedoen uit groeten uit de rimboe, de afvallers, thuis bij de Bauers????
Als je niet in een of andere reality show hebt gezeten of niet aan de postcodeloterij meedoet schijn je niet te leven.

Ach, hou toch op. Ieder leven is uniek. Het uwe en het mijne. Daar hebben we toch geen rolmodellen op tv voor nodig om het spannender of interessanter te maken? Of om te weten hoe we moeten leven? Ons leven is geen soap of realityshow en we winnen niet allemaal de straatprijs. Volgens mij is ons leven spannend genoeg. Daar hebben we geen Big Brother of wie dan ook voor nodig.

Monique Heger
Raadslid ChristenUnie Wageningen