Het gaat om mensen!

We zijn er niet voor de economie

Deze week werd het landelijke VVD partijprogramma bekend gemaakt, met een grote nadruk op werk en economie. Daarnaast las ik de banner van het CDA op haar website: ‘Economie, Nederland ligt weer op koers.’ Werk en economie schijnen de hoofdtopics te zijn van deze partijen voor de komende verkiezingen.

Ik ben dan toch blij dat ik niet tot die stromingen behoor. Want in mijn visie op de mensen zijn we niet alleen ‘werkende mensen’ maar zijn we vooral ‘levende en sociale wezens’. Wij zijn er niet voor de economie, maar de economie voor ons. Bij alle slogans, partijprogramma’s, en eigenlijk ook wel in het gewone leven, vraag ik me regelmatig af of mensen nog wel het idee hebben dat ze er gewoon zijn om te leven. Dat we daarin werken is twee. Op de eerste plaats zijn we er vooral om ons leven te leven en het voor anderen te leven. Om op zoek te gaan naar welzijn in plaats van welvaart.

Vriendendienst
In een recent boek van hoogleraar Arjo Klamer kwam ik een zelfde gedachte tegen: “We zijn met zijn allen in de ban geraakt van economische groei of wat ervoor moest doorgaan. Die zijn we gaan meten met statistieken, en ja hoor, het begon allemaal toe te nemen. Waar we niet naar keken, was dat de derde sfeer kwijnde en verlepte… Het is die sfeer waar mensen iets met elkaar hebben, de sfeer van "interacties waarvan de waarde niet gemeten wordt met een prijs en die niet op een of andere manier geregeld zijn in een contract of bureaucratische procedure." Het is de sfeer van de vriendendienst, van het vrijwilligers- en verenigingswerk, van kinder- en ouderzorg binnen familieverband. Wie dat in economische termen wenst te vertalen kan enorme bedragen over tafel zien gaan…”

Misschien klinkt het wel allemaal wel hoogdravend, maar ik ken weinig mensen die gelukkig worden van 70 uur per week kunnen werken, wel dat mensen blij zijn met de buurman die de heg knipt of de vrienden van de voetbalclub die helpen met verhuizen. Niet alles is in geld uit te drukken. Maar ik ben bang dat onze fixatie op economie, geld en carriere, ons enkel alleen verder weghouden bij wat ons echt gelukkig maakt.

Hoe moet dit lokaal?
En wat kan ik daar nu mee als lokale politicus. Drie dingen deze week, waarin het zoeken naar die 'derde sfeer' naar voren komt:

1. de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Afgelopen woensdag hadden we hier een avond over met alle bestuurders van de ChristenUnie in Gelderland. Deze nieuwe wet gaat grote gevolgen hebben voor de zorg op lokaal niveau. Ook voor Wageningen dus. Deze nieuwe wet gaat uit van onderlinge contacten en zorg in eigen kring. Maar het zijn juist die contacten die de rijksoverheid in haar eigen beleid nu niet zwaar stimuleert. De overheid heeft gestimuleerd dat we alles zelf gingen doen, individualisering, secularisering en ontzuiling hebben de sociale netwerken ontwricht. En nu moeten we toch weer voor elkaar gaan zorgen. Een moeilijke taak. Over 1 specifiek onderdeel uit de wet gaan we in Wageningen op 14 september met elkaar praten. Er ligt een verordening voor invulling van de huishoudelijke verzorging. Voor ons zal van groot belang zijn om te kijken of het gemeentebestuur het basisniveau aan zorgvoorzieningen, de ‘zorgplicht’, in de gemeentelijke verordening heeft vastgelegd. En daarnaast of de betrokkenheid van de cliënten- en patiëntenorganisaties is opgenomen.

2. de nog steeds lopende onrust over de sluitingstijden van sportkantines. Naar mijn mening zijn deze kantines belangrijk voor het sociale contact van mensen. Even napraten, biertje of colaatje drinken na de wedstrijd. Als lokale overheid moeten we dit blijven stimuleren. Na een uur of twee is iedereen uitgepraat en gaat huiswaarts, zonder gedoe, gemor of politie inzet. De inkomsten uit de baromzet zijn ook belangrijk voor de club doordat ze de mogelijkheid geven om de contributies laag te houden. En bij afnemende lokale subsidies zijn die inkomsten noodzakelijk.

3. straatfeesten. In de Ooststeeg was afgelopen weekend een straatfeest. Leuk en goed voor de onderlinge contacten. Er is een subisidieregeling voor gemaakt waarin buurten geld kunnen aanvragen om een buurtfeest te houden. Echter, alleen voor het springkussen, of het touwtjespringen, niet voor de gemeenschappelijke bbq. Terwijl juist onder het genot van een drumstick, vegoburger en glas wijn, de beste contacten ontstaan. Nu pleit ik niet voor het subsidiëren van deze eetfestijnen, nee, ik pleit voor het afschaffen van de kosten van de vergunningsaanvraag van de gemeente voor het aanvragen van een straatfeest. De subsidie voor het springkussen mag dan wat mij betreft worden afgeschaft, maar zorg nu als gemeente dat je de regeltjes gewoon simpeler maakt voor mensen die het initiatief nemen voor een buurtfeest. Dat stimuleert waarschijnlijk meer, dan de paar tientjes voor het springtouw.

Dus: Voor Elkaar!
Kortom, als lokale overheid kunnen en moeten we sociale netwerken blijven stimuleren. Onze slogan was ‘Voor Elkaar’. Het gaat mijn inziens namelijk vooral om mensen; om u, niet om hoeveel u verdient of hoeveel uur u in een betaalde baan werkt. Ik hoop dat we daar ook nog wat over horen tijdens de komende campagnes.

Monique Heger
Raadslid ChristenUnie Wageningen