Blog

Na tweeënhalf jaar moest ook ik er aan geloven: Corona. En altijd net als partnerlief in het buitenland is. Het lijkt al met al mee te vallen. Hoewel ziek zijn natuurlijk nooit leuk is, heeft het me wel een aantal inzichten opgeleverd. 

De agenda van de raad wordt gevuld met bouwplannen (bijvoorbeeld de Dreijen) en de verstedelijkingsstrategie. Fijn, want het bouwen op die locatie is al afgesproken en nodig. Maar daarnaast gaat het over ‘3500’ woningen in de verstedelijkingsstrategie.

“Jongeren steeds depressiever, meer jonge vrouwen aan anti-depressiva, meisjes nu ook vaker drugsproblemen.” Zo maar wat koppen uit mijn krant. Daar word ík verdrietig van. In een land waar we in vrijheid leven, iedereen naar school kan en er een overdaad aan spullen te koop is, worden onze jongeren depressiever. 

Deze vakantie heb ik me vier weken in de ‘struisvogelstand’ geprobeerd onder te dompelen tussen Duitse vakwerkhuizen, Bayerse lederhosen en Disney kastelen langs de romantische strasse. Het vredige leven daar stond in schril contrast met het nieuws dat over me heen stroomde, van oorlogen, overstromingen en bosbranden. 

Mijn bureau ligt bezaait met tientallen briefjes en post-its. De mailbox stroomt over. Nog een week en dan is het eindelijk vakantie. Aan het eind van een raads- en onderwijsseizoen loopt de druk elk jaar op.

‘Je hoefde niet weg, maar je kon niet blijven.’ Dat vond ik een mooie en lieve uitspraak van de burgermeester tijdens het afscheid van nu ex-wethouder Peter de Haan. Als wethouder heb je een mooie, maar ook een zware baan. Je handelen wordt kritisch gevolgd en de uren die je werkt zijn veel en onregelmatig. Toch is het ook een eervolle baan en zo heeft ‘onze’ Peter dat ook ervaren. 

Met grote verbazing heb ik afgelopen weken gekeken naar de chaos op Schiphol. Niet vanwege de slechte planning of gebrek aan personeel, wat weer een andere kijk op vitale beroepen en inkomensverdeling gaf, maar aan die oneindige stoet mensen die in de rij stonden om te gaan vliegen.