Blog

Als u mij een beetje volgt via deze stukjes weet u dat ‘Samen’ een redelijk repeterend topic is. Samen bouwen we aan de stad, we sporten samen, maken samen muziek, helpen elkaar in de buurt. Ik geloof in het collectief.

Vorige week kreeg ik de gemeentegids. Misschien ligt het aan mij, maar ik word altijd blij als die op de
deurmat valt. Er zijn zoveel groepen actief in en voor onze waarde(n)volle stad. Er is kunst, muziek, hulp,
sport, wetenschap, politiek. Er is veel om uit te kiezen. Onze stad is er voor en door iedereen.

Goed leven (en goed oud worden!) is mogelijk voor iedereen. En het start met goede informatie! Dit zei Louisa Bosker bij de opening van het Geheugenhuis in de Bblthk vorige week woensdag. We vergeten allemaal wel eens wat. Ik ben bijvoorbeeld regelmatig mijn leesbril kwijt. Die staat dan nog op mijn hoofd. Of mijn sleutels. Die hangen dan nog in de deur. Kleine problemen. Maar wat als je merkt dat je steeds meer vergeet?

‘Wat voor werk doe je?’ Nu ik na corona weer vaker op verjaardagen van vrienden kom hoor ik deze vraag weer regelmatig langskomen. Ik dacht eraan toen we deze week een kort debat hadden over het woord ‘werk’. Het is fijn om werk te hebben, betaald of onbetaald. Maar we hebben dit jaar gemerkt dat werk kwetsbaar en vergankelijk is. 

Het vinden van een betaalbare woning, een thuis, is iets wat veel mensen niet lukt. “Bouwen!” zou je dan denken. En daarvoor bespreken we nu een verstedelijkingsstrategie. Een document waarin afspraken worden gemaakt waar ruimte komt voor groen, blauw en bouwen. Maar alleen bouwen gaat het probleem van betaalbaar wonen niet oplossen (net als dat meer asfalt geen files oplost). Er zijn talrijke aanleidingen. 

Overal in Wageningen hangen spandoeken: wij gaan weer naar school. Ze roepen ons op om weer alerter te zijn bij oversteken nabij scholen. Ik werd er blij van. Hoera, weer vrij om naar school te gaan, na een paar weken vakantie-vrij en een jaar thuiswerk. Op mijn HBO zaten er plots weer 65 in de zaal. Fijn. Ik heb ze gemist.