Uit de raad | Tekort
We zijn weer begonnen. Vooral met bouwplannen. Iedereen wil wel dat er huizen gebouwd gaan worden, maar in onze kleine stad levert dat direct spanningen op.
Tussen een college dat heeft beloofd veel te willen bouwen. Ontwikkelaars die die ambitie delen. Een raad die ook wil bouwen, maar vraagt om dat gedragen met en door de buurtbewoners te doen. En die buurtbewoners die uit alle macht proberen mee te doen, maar die zich vermalen voelen worden in een ondoorzichtig proces van procedures en belangen.
Ik werd geraakt door de mensen die inspraken bij het dossier Churchillweg Spelstraat. Ze probeerden de raad te vertellen dat ze niet tegen een gebouw waren. Maar dat dít te groot is. Dat het ingaat tegen de kaders van het project, gemeentelijk beleid en de externe adviezen van experts op groen en wonen. Dat er veel groen verdwijnt en er p-plaatsen voor terugkomen. Dat de beloofde bomen langs de wegen niet wordengerealiseerd. En dat dit al een van de warmste stukken Wageningen is. En dat….
Al vele jaren proberen deze Wageningers uit alle macht bij te dragen. Maar de communicatie en het proces liepen stroef en het project volgde haar eigen pad. Ze zaten er “bibberend en ongemakkelijk bij”, zeiden ze zelf. Dat deed me pijn, omdat deze plek, de raadszaal, een veilige plek voor iedere Wageninger zou moeten zijn en wij, als raadsleden, daarvoor zouden moeten zorgen. En daarin schiet ik dus mateloos tekort.
