Berichten geschreven door Monique Heger

De agenda van de raad wordt gevuld met bouwplannen (bijvoorbeeld de Dreijen) en de verstedelijkingsstrategie. Fijn, want het bouwen op die locatie is al afgesproken en nodig. Maar daarnaast gaat het over ‘3500’ woningen in de verstedelijkingsstrategie.

“Jongeren steeds depressiever, meer jonge vrouwen aan anti-depressiva, meisjes nu ook vaker drugsproblemen.” Zo maar wat koppen uit mijn krant. Daar word ík verdrietig van. In een land waar we in vrijheid leven, iedereen naar school kan en er een overdaad aan spullen te koop is, worden onze jongeren depressiever. 

Deze vakantie heb ik me vier weken in de ‘struisvogelstand’ geprobeerd onder te dompelen tussen Duitse vakwerkhuizen, Bayerse lederhosen en Disney kastelen langs de romantische strasse. Het vredige leven daar stond in schril contrast met het nieuws dat over me heen stroomde, van oorlogen, overstromingen en bosbranden. 

Mijn bureau ligt bezaait met tientallen briefjes en post-its. De mailbox stroomt over. Nog een week en dan is het eindelijk vakantie. Aan het eind van een raads- en onderwijsseizoen loopt de druk elk jaar op.

‘Je hoefde niet weg, maar je kon niet blijven.’ Dat vond ik een mooie en lieve uitspraak van de burgermeester tijdens het afscheid van nu ex-wethouder Peter de Haan. Als wethouder heb je een mooie, maar ook een zware baan. Je handelen wordt kritisch gevolgd en de uren die je werkt zijn veel en onregelmatig. Toch is het ook een eervolle baan en zo heeft ‘onze’ Peter dat ook ervaren. 

Met grote verbazing heb ik afgelopen weken gekeken naar de chaos op Schiphol. Niet vanwege de slechte planning of gebrek aan personeel, wat weer een andere kijk op vitale beroepen en inkomensverdeling gaf, maar aan die oneindige stoet mensen die in de rij stonden om te gaan vliegen.

Wonen en bouwen. Hét grote politieke thema van het jaar zal worden hoeveel en waar we woningen gaan bouwen in Wageningen. Zelf vind ik eigenlijk dat we het niet moeten hebben over aantallen, maar over de manier waarop en hoe we met zijn allen willen wonen.

Afgelopen week overleden een lieve collega en een lieve oom. Allebei waren ze nog niet klaar met hun leven. Beide wisten ze dat ze zouden sterven en beide namen de rust om, in de tijd die hen gegeven was, te genieten van hen voor wie ze zo dierbaar waren. Ik realiseerde me, wederom, dat ons leven zo kwetsbaar is.  Het kan zomaar voorbij zijn.