Blogs per auteur

Dat het vertrek van een, in mijn ogen, goede en capabele wethouder weinig empathie en soms veel wantrouwen oproept heeft me afgelopen weken geschokt. Ook boze mensen die aan onze raadstafel inspreken of die ik in Wageningen tegenkom, raken me. Het kan prima zijn dat we het me elkaar oneens zijn over een besluit of voornemen. Maar kunnen we er nog van elkaar op aan dat we allemaal op zoek zijn naar het goede voor de stad? 

Afgelopen weken heb ik me zeer verbaasd over de berichtgeving over het stikstofdebat. Inhoudelijk weet ik er mogelijk nog minder van dan u. Maar ik vind het raar dat het moeten stoppen van boerenbedrijven, die al generaties in een familie zijn, wordt vergeleken met dat wij, als particulieren, geen 130 meer mogen rijden.

Als raadslid komen er zeer diverse zaken voorbij. Neem nou vorige week maandag. Discussies met insprekers over de verkanting van een skeelerbaan, de biodiversiteit in het buitengebied, een ontsluitingsweg van een woonwijk, of over hoe we geordend van het gas afgaan.

Eind september zijn mijn ouders 60 jaar getrouwd. Ik ben trots op hen. Net als in iedere relatie is het vast niet altijd makkelijk geweest, maar ze zijn trouw aan elkaar gebleven, hebben geduld met elkaar gehad, en zijn samen gelukkig oud geworden. Die 60 jaar ga ik ze niet na doen, dan moeten we over de 100 worden, maar de betrouwbaarheid van mijn ouders is een voorbeeld voor mij.

“Als de Here het huis niet bouwt, vergeefs zwoegen de bouwers.” (Ps 127) Dit is zo’n vers uit de Bijbel dat mij bij de les houdt. We kunnen nog zo hard werken, maar als het niet aan de goede dingen is, dan zwoegen we tevergeefs. Dit was het begin van mijn algemene beschouwingen vorige week. 

Als raadslid is je leven vol dilemma’s. Eigenlijk net als thuis. We zijn constant bezig om afwegingen te maken. Ook afgelopen 17 juni lag er weer zo’n dilemma voor. “Je kunt het in dit onderwerp nooit goed doen”, zei mijn buurman aan het begin van de vergadering. En zijn voorspelling kwam uit.