Uit de raad | En je naaste als jezelf….
Op het gevaar af dat een stukje over 'vrede' snel een beetje soft of naïef wordt, deze week toch een stukje hierover. Ik werd geraakt door een groep Wageningers die elke twee weken door de Hoogstraat wandelt. Ze hebben één boodschap: Vrede.
Afgelopen week mocht ik, namens de raad, een statement van hen aannemen. Een hoopvolle oproep om “in te zetten op Vrede, in ons hart, in ons huis, in onze stad, in ons land en in de wereld.” Ik heb het met liefde ontvangen en mijn bewondering uitgesproken over hun vasthoudendheid.
Tegelijkertijd houdt hun oproep mij bezig. Vrede in ons hart en ons huis ligt (soms) nog binnen onze eigen invloedssfeer. Maar vrede in onze stad, ons land en onze wereld? Hoe doe je dat, als mens? Als gemeente? Waar te beginnen?
Twee momenten deze week hebben het begrip vrede voor mij meer concreet gemaakt. Zaterdag was het burendag. In mijn buurt was een tent gezet. Hier werden zelf gebakken taarten gedeeld, een biertje gedronken en verhalen verteld en geluisterd. Elkaar leren begrijpen. De basis voor vrede en verdraagzaamheid wat mij betreft. (En ook al woon ik pas een week in deze buurt, ik ben blij dat ik al mee mocht doen!)
De volgende dag, zondagochtend, ging het in de kerk over het liefhebben van je naaste, net als jezelf. Elkaar zien als mens, als jezelf, als gelijke; daar begint Vrede. Laten we “gewoon”, naïef, klein beginnen. Ik denk, geloof en vertrouw erop dat dat doordruppelt naar de mensen om ons heen, naar de stad, naar ‘Den Haag’, naar de wereld.
