Uit de raad | Bemoederen
Na tweeënhalf jaar moest ook ik er aan geloven: Corona. En altijd net als partnerlief in het buitenland is. Het lijkt al met al mee te vallen. Hoewel ziek zijn natuurlijk nooit leuk is, heeft het me wel een aantal inzichten opgeleverd.
Op het moment dat ik mijn omgeving liet weten dat ik ziek was, kwam er meteen hulp op gang van moeder, collega’s, vrienden en buren. Ik verwacht dat ik vrij snel weer de oude ben en met een weekje herfstvakantie in het vooruitzicht kan ik waarschijnlijk snel weer aan het werk.
Maar wat als dat niet het geval is en je chronisch ziek bent of wordt? Wat als je langdurige afhankelijk bent van anderen, maar je na al die jaren nauwelijks meer om hulp durft te vragen? Wat als je daardoor niet meer kan werken en financieel afhankelijk wordt van anderen?
Ik geloof in een maatschappij waarin in iedereen mee moet kunnen doen, waar we voor elkaar zorgen en naar elkaar omzien. Dat proberen we momenteel zoveel mogelijk het uitgangspunt te laten zijn in ons nieuwe gemeentelijke armoede/bestaanszekerheid beleid.
Tegelijkertijd weet ik ook dat elke situatie uniek is en dat ons beleid, hoe goed we er ook over nagedacht hebben, ongetwijfeld niet iedereenvoldoende helpt. Maatwerk, een beetje bemoedering en aandacht voor persoonlijke situaties blijft daarom nodig.
Laat u het mij weten als u suggesties heeft over hoe en waar het nog beter kan?
