Uit de raad | Gewoon weer
Vorige week liep ik met een vriendin een ommetje. We mijmerden over hoe onze gesprekken zo’n jaar geleden verliepen. Toen de wereld er heel anders uitzag. Ik twijfelde toen of ik mijn komende familiereisje naar Italië zou annuleren. En dat ik de kaarten voor mijn feestje in mei nog rustig ging versturen.
Inmiddels is de ‘1,5-meter’ / ‘mondkapjes-op’ samenleving ‘gewoon’ geworden. De dagen thuis rijgen zich aaneen. Soms weet ik niet meer of het donderdag of maandag is. Werk, gemeenteraad en privé lopen door elkaar heen. Ik heb dagen dat ik tientallen studenten en raadsleden in MSTEAMS begroet, maar naast mijn partner geen levende ziel spreek. De ijspret van de afgelopen dagen was een welkome afleiding. Het deed me goed. Mensen nabij. Wat had ik ze gemist. Wel op gepaste afstand natuurlijk.
Een andere afwisseling kwam vanuit onverwachte hoek. Het kerkelijk jaar. Waar het na het ‘uitbundige’ kerstfeest redelijk stil wordt tot carnaval, start nu weer een tijd van bezinning tot het feest van Pasen, feest van bevrijding. Van die richtpunten helpen in het soms doorkabbelende leven. Als je vraagt wat ik het meest mis. Mijn eigen argeloosheid van vorig jaar. En waar ik het meest op hoop… weer meer knuffels en nabijheid en ongedwongen vrij, samen, Pasen vieren.
