Uit de raad | Vertraging
Inmiddels kent u me mogelijk een beetje via deze stukjes. Ik houd van drukte en gezelligheid. Bezig zijn. Maar een paar keer per jaar ga ik op reces. Echt, helemaal weg. Dan zet ik een stoeltje aan een eenzame fjord. Rust, stilte en een voorbij springende vis.
Dan vraag ik me af waarom we altijd maar aan het rennen zijn? Waarom altijd die focus op meer? Op je werk heb je ‘voortgangs’gesprekken, we hebben ‘problemen’ als de economie matig groeit, we hebben een ‘bereikbaarheidprobleem’ als je af en toe eens vijf minuten rustig moet rijden voor de campusafslag. Hebben we ook tijd voor vertraging?
“Beschaving vraagt vertraging,” citeer ik Wouter Beekers uit de NRC van 5 juli. “Pas als we ons denken durven vertragen, geduldig luisteren, durven twijfelen en nuance zoeken ontstaat er ruimte voor verbinding.” Verbinding op vele vlakken. Met mezelf, de buren of de automobilist naast me in de rij.
Bij de fjord is er tijd om te luisteren. Naar mijn lief, naar een boek, en zeker ook naar God. Voor mezelf is Hij uiteindelijk de ultieme Rust. “Mijn hart is onrustig, tot het rust vindt bij U”. Een lied van Augustinus dat ik komende weken in mijn hoofd meeneem. En het is het goede voornemen voor het nieuwe jaar. Vertraag!
Ik wens u ook een tijd van vertraging toe. Rust en tijd voor elkaar.
Tot September.
