Uit de raad | onthutst
Verdrietig en ook wel enigszins onthutst fietste ik maandag 3 juni na de raadsvergadering huiswaarts. Verdrietig omdat het niet mogelijk bleek om een voorstel door de raad goedgekeurd te krijgen om Wageningers die het niet breed hebben te compenseren voor een tijdelijke gemeentelijke belasting.
En onthutst omdat partijen die zich sociaal noemen niet voor de inhoud maar voor het spel gaan en daarmee hun taak als volksvertegenwoordiger, en daarmee ook de raad als geheel, totaal ongeloofwaardig maken.
Als raadslid zijn we, mijns inziens, gekozen om het beste te zoeken voor de stad, om te zoeken naar manieren om iedereen mee te laten doen in onze samenleving. Om te zorgen voor veiligheid op straat en goed wonen. Niet om spelletjes met elkaar te spelen en elkaar de loef af te steken.
Mogelijk vindt u me nu naïef, maar ik probeer mijn werk integer te doen, met oog voor de samenleving. Als anderen dat niet doen, maar alleen een wig willen drijven in de gemeenteraad, schokt me dat. Of je nu wel of niet in de coalitie zit, het is je taak om te zorgen voor alle Wageningers.
We gaan het oplossen, dat beloof ik, maar de deuk in mijn vertrouwen blijft.
