Uit de raad | Kind met het badwater
Hebben we het kind niet met het badwater weggekieperd? Dat vroeg ik me af nadat ik een interessante mix van senior, vluchteling, expat, christen en niet-christen, over het leven en democratie in Wageningen, afgelopen week had gesproken.
Mijn ‘ontdekking’? Waarden die in mijn christelijke bubbel ‘gewoon zijn’, bleken juist heel bijzonder en mogelijke aanknopingspunten voor verder gebruik in de stad.
Bijvoorbeeld: eenzaamheid, op de galerij of in de straat. Oudere mensen die geen boodschappen meer kunnen doen, of voor wie internet een te groot ding is. Anderen die druk bezig zijn met carrière en gezin. Tijd voor bezoek was er dan soms niet. Een oude dame uit mijn kerk vertelde dat ze juist vaak visite kreeg. Dat er mensen uit de kerk waren die boodschappen met haar deden of kwamen schoonmaken.
Misschien, dacht ik zo, hebben we met het verminderen van onze kerkelijkheid ook de structuren weggegooid die ons hielpen om elkaar te ontmoeten en bij te staan, maar blijven de onderliggende verlangens, van gezien worden en accepterende relaties toch voortbestaan.
Ik zou het mooi vinden om in het kader van vernieuwing van ons ‘huis’ de structuren die ons hielpen om samen te leven te herontdekken en te gebruiken in ons beleid.
