Berichten geschreven door Monique Heger

Een aantal van mijn vrienden zijn in deze ‘thuiswerktijd’ begonnen met hardlopen. Ik zie in het benodigde doorzettingsvermogen wel gelijkenissen met mijn eigen 'hobby', het raadswerk. We hebben als raad in de afgelopen weken aardig wat trainingsuurtjes met elkaar doorgebracht en wedstrijden gelopen.

Bij de start van de corona tijd had ik het over Noach, die man uit het begin van de Bijbel, in het schuitje, tijdens een grote overstroming. Ongeveer een maand of negen drijft hij rond in een boot, in quarantaine. Dan stopt het met regenen. Noach stuurt een duif uit om te zien of het water is gezakt en de bomen al zijn uitgelopen. Of het veilig is om naar buiten te gaan. Na drie keer proberen komt ze terug met een  olijftak. Er is nieuw leven. Dan stuurt hij de duif nog een keer uit en blijft ze weg. Het is veilig?!

Vandaag krijg ik een nieuw bureau. Na een eerste week keukentafel en een pijnlijke rug, verscheen er een oude plank, op twee ingekorte schragen in de woonkamer. Nu wordt deze vervangen door een solide plank met vier witte, op hoogte verstelbare, poten. Af te halen in Duiven.

Deze weken geef ik op mijn HBO les over participatie. We denken na over wat participatie is? Meedoen, meedenken? Waarom burgers, soms heel veel, tijd stoppen in het meewerken aan maatschappelijke doelen? Hoe projecten van burgers zelf tot stand komen en hoe de overheid dit kan faciliteren?

Op 11 maart schreef ik mijn laatste UITDERAAD in deze krant. Hoe konden we toen bedenken dat dat voor een aantal weken de laatste zou zijn, en dat onze wereld er nu, twee maanden later, heel anders uit ziet. Ik schreef toen: Elke ‘normale’ zaak wordt een weloverwogen keuze. En ik eindigde die column met de oproep: ‘heb oog voor elkaar!’

Afgelopen week begon ik aan een cursus over jongeren en depressies. Een van de oorzaken is studiestress. Soms ook een worsteling met anders geaard zijn. Vaak zeggen we dan, ‘ach joh je mag toch zijn zoals je bent’. We doen alsof het door iedereen geaccepteerd is. Dat zou zo kunnen zijn, maar hoe liberaal ook je omgeving, binnenin, voor jezelf, voelt dat niet altijd zo.

Gisteren in de trein naar Oostenrijk las ik het essay van Bas Heijne, “Mens/onmens”. Het essay zet je aan het denken over de vraag waarom we waarheid maar moeilijk accepteren, en waarom eigen beleving meer waarde lijkt te hebben dan wetenschappelijke rapporten. Heijne stelt dat dit bestuurders in een lastig parket brengt. In onze afgelopen raadsvergadering zag ik dit terug.